श्री सिराडी साई बाबाको रूपमा प्रथम अक्तार

श्रीगंगा भव नामका द्विज थिए, पत्नी थिइण् देव् गिरी ।

दक्षिण भारत पत्रि ग्राम बिचमा, बस्थे भजी श्रीहरी ॥

 कर्म नोष्ट थिए धनी पनि थिए, पार्थी थिए शीवको ।

अतीथीहरूको थियो सेवन खुब्, सन्तान् भने तीनको ॥१॥ 

नहुँदा प्रतिदिन थियो बिरह एक्, ति दम्पती २ महाँ ।

विनापूत्र कसोरि वंश चलला, नाश हुन्छ पक्कै याहाँ ॥

कन्यादान बिना जुन् यज्ञ फल हो, मिल्ला कसोरी अनी ।

छोरा एक र छोरि एक हुन् बेश, भन्थे निरन्ततिनी ॥२॥ 

तिन्को भक्ति ठूलो हुँदा महेशजी, त्यो योगिको रुप धरी ।

पाल्नू भो द्विजका भवन् बिचमहाँ, अत्यन्त प्रेमले गरी ॥

अतीथीगृहमा बसाइ प्रभुलाई, हेछिन् ति देवै गिरी ।

अद्भूत् दर्शन पाउछिन् शिवजिको, आश्चर्यमा ती परी ॥३॥ 

भन्छिन् ब्राह्मणमा गएर यि कुरा, यस्तो देखें लौ भनी ।

दुवै ब्राह्मण ब्राह्मणी उसबखत्, पर्छन् तिपद्मा अनी ॥

हेनाथ् ख्वामित हे प्रभो पशुपते, हे भक्त वत्सल प्रभो !।

शरणमा लिई बक्सियोस् हजुरको, जान्दीन लीला अहो ॥४॥

आज्ञा भयो शिवजिको तिनीहरु माथी ।

के माग्दछौ माग भनेर शिरै समाती ॥

आफ्ना ति इष्ठदेवको पाउमा परेर ।

भन्छन् ति दम्पति दुई खुशी मन् गरेर ॥५॥ 

हे नाथ नाथ प्रभुनाथ हेदेव देव ।

सन्तान् मिलोस् विषयमा प्रभु एक एक ॥

भक्ती रहोस् चरणमा, नटुटोस् कदापी ।

सेवा गरौं चरणको नबनौं म पापी ॥६॥ 

हूँनेछ तिमीलाई पत्र पनि एक्, हुँनेछ पूत्री अनी ।

रला वंश यो भूमिमा द्विजवर, ! फिक्री नलीनू भनी ॥

सत्यै यूगमाहाँ दिएँथें वरदान्, त्यो तिम्रो कुलमा जनम् ।

सोही पूर्ण गराउनाकन याँहाँ, जानेर तिम्रो धरम् ॥७॥ 

आउने छू म पछाडि जन्म लिनहे, आतीथ्य प्रीय द्विज ।

गर्नेछू म विकास धर्म जनमा, शंका नलेऊ अब ॥

अन्तर्ध्यान् हुनुभो सदा शिवजित्यें, दिएर वर्दान यो ।

पूर्व एक र पूत्रि एक पनि फेर्, भयो ति ब्राह्मणको ॥८॥ 

दर्शन्ले गरदा ति दम्पति माहाँ, हतो भयो मोह जाल् ।

आत्म दर्शनमा बिताए तिनिले, त्यस्को पछी केहि काल ॥

प्रौढा वस्थामाहाँ ति देव गिरिजी, गर्भावती भै गइन् ।

पाल्नू भो भगवान् जनार्दन भनी, वैराग्य हुँदी भइन् ॥९॥

आाउँनेछन् भनेवान् सदा शिव अब, टिक्छैन बरनू याँहाँ ।

सल्लाह गरि दम्पती दुई जना, जाँदा भए बन्माहाँ ॥

त्यस्तो घोर अरण्यको बिच माहाँ, अव​तार् भयो शोवको ।

लालन पालनमा नरूकि ति दुई, वैराग्य भो देहको ॥१०॥ 

जस्को भ्रूर कटाक्षले जगत यो, नाशिन्छ र बन्द छ ।

विश्वपालक स्वामिलाइ हामिले, पाल्नू किन पर्दछ ॥

यस्तो तर्क गरेर दम्पति दुई, ध्यान्मा त मग्नै रहे ।

त्यागी देह अनीत्यको सहजमै, कैलाश जाँदा भए ॥११॥ 

लीला ईश्वरको विचित्रछ अहो, यो रूप धारण माहाँ ।

फकोर् एक पुगेछ मुस्लिम लिगको, देखेछ बालक् ताहाँ ॥

नीसन्तानि हुँदा बढेछ ममता, ल्याएर वालक् घर ।

छोराकै सरि पालना गरिदियो, कत्ती नराखी पर ॥१२॥ 

भोक्षान्नेहरूबाट पालन भयो, अबतार्प्रभूको याहाँ ।

चश्वल भैकन वाल्यकाल बितिगो, पुग्थे ति जाहाँ ताहाँ ॥

हिंसाभो दमन पशूहरुको यो, हेर्दैन थे तो कतै ।

प्यागर्थे जिवमार घुम्थेनिशिदिनँ, पुग्थे ति जता ततै ॥१३॥ 

बार वर्ष हुँदा उमेर प्रभुको, लिला विचीत्रै भयो ।

गुच्चा बाजि गरेर वालक संग, खेलेर जोत्नू भयो ॥

ल्यौथे वालकले जती गोलिहरू, जितेर लीनू हुँदा ।

के हो यो भनि ग्राम वालकहरू, चकीत हुँदा छदा ॥१४॥

सामन्ती साहुनी थिइन् गाउँ माहाँ, उन्लाई एक योगिले ।

दीएथे शिवलिंग एक अदभूत्, पूज्थिन् बढो यत्नले ॥

तिन्कै पूतले नै त्यो लिंग सहजै, टोपेर ल्याउदा भए ।

बाजी थापि फिराउने शुरु गरी, थापेर खेल्दा भए ॥१५॥ 

त्यो लिंग पनि जीतिली प्रभुजिले, मुख्मा त राख्नू भयो ।

सब् केटा केटिको सामुन्ने प्रभुले, पेट् भीत्र पार्नू भयो ॥

यो देखी सबती केटा केटिहरू, आश्चर्य मानी रहे ।

आमालाई गएर त्यो वालकले, सबहाल भन्दा भए ॥१६॥ 

यो सूनी रिसले जलिन् ति महिला, कुट्छू म मुस्लिम् भनी ।

लठ्ठी एक उठाई तत्क्षण माहाँ, दौडेर आईन् अनी ॥

बाबा देखि विहाय वालकहरू, भाग्दा भए डर्परी ।

निडर्भों रहनू भयो प्रभुजिता, आनन्द माने सरी ॥१७॥ 

बता हे मुसले ! कहाँ ख्वै शिवजी, ? हर्लास् यसै चालले ।

मार्छु म अहिले तलाई बुझिले, छाड्दैन है कालले ॥

यस्तो क्रूर वचन् सुनेर प्रभुले, कै मन्द हास्यै गरी ।

देखोलौ भनि मुख खोलि दिनु भो, तिन्को त सामने परी ॥१८॥ 

देखीछन् तिनलोक त्यसमुखमाहाँ, सृष्टी र स्थीतीविनाश ।

वाही वाहि भनेर त्रशित हुँदै, थालिन् तिगर्ने विलाप ॥ 

प्रभूको पदमा परेर तिसती, गछिन् बिलौना पुरा ।

क्षमा गर्नु हवोस् प्रभो हजूरले, जान्दीन म क्यै कुरा ॥१९॥

जुन् देव्लाइ मपूज्दथें हरघडी, उन्लाइने यस्तरी ।

कुट्ने खातिर दौडिएँ अबुझभ, जानीन मैले हरी ! ॥

आत्मलाइ समर्पण गरिदिने, गर्थीन् प्रयासै तिनी ।

सान्त्वना दिनु भो सदा शिवजिले, फर्किन् निवासमा अनी ॥२०॥ 

यो हल्ला क्रमश बढ्यो जन माहाँ, विश्वास गर्थे कुन ? ।

छड़के गर्दथे हेर्दथे किसोरको, सांच्चै ति ईश्वर हुन ? ॥

लिंग लाइत कोहि दीन प्रभुले, मुखबाट ओकूली कन ।

अर्चना गरि फेरि नोल्नु भएको, देख्ते ति भक्तै जन ॥२१॥ 

यो देखी शिव भक्त हेरु जति छन्, लागे पछाडी पुरा ।

ज्ञान् दीनू पनि हुन्थ्यो भक्तहरूमा, हुन्थ्यो शिवैका कुरा ॥

असह्यै हुन गो ति मुस्लिम माहाँ, त्यो शैव धर्मे हुँदा ।

बसमा पूत्र नल्याएमा अबउता, मोल्दैन भीक्षा कदा ॥२२॥ 

पालक् फक्किरलाइ यो नसियत, हुन्थ्यो प्रती दिन् तब ।

संझायो भरसक् दियो नसियत, उद्दण्ड तो वालक ॥

नमान्दा रिसले त्यो फक्किर नी, भन्दो भयो पूत्रलाई ।

मेरो पूत्र तहोइनस् धरमले, पालेको मैले तलाई ॥२३॥ 

तेरो काम्बाटने म यश्चित भएँ, भिक्षान्न देखी पनी ।

निस्कीजा घरबाट झट्ट अहिले, पर्दैन बस्नू भनी ॥

फकीर्को बचनै सुनेर प्रभुजी, निस्कीदिनूभो अनी ।

स्वछन्दै गरि होड्नु हुन्थ्यो सबदिन्, पग्लाह जस्तै बनी ॥२४॥

वृक्षैका फेदमा बसेर निशिमा, जल्मा जलाइ दिप ।

झलमल्ल पारिदिनु भो, हेर्थे सबै दर्शक ॥

दर्शक् बाट प्रचार हुन्थ्यो यि कुरा, मान्थे ति सज्जन् हरू ।

बेप्रमाण पत्याउथे किन ताहाँ, सामान्य जन्ता अरू ॥२५॥ 

भक्तैलाइ पछ्याउँदै प्रभुजि फेर्, सीराडि ग्राम्मा गई ।

लीला केन्द्र बनाइ बक्सनु भयो, धुनी जगाई रही ॥

बम्बैबाट सिराडि ग्राम बुझनोस्, २५ घटी २ सय ।

मिल टाढा परछ ति भक्त जनलाई, पर्दैन कैल्यै भय ॥२६॥

मन्दीर एक पनी तयार हुनगोइ, त्यै पूण्य भूमी माहाँ ।

धप धप धूनि बलीरहेछ निशिदिन्, हेर्नोस् अझै छ वाँहाँ ॥

जस्को भष्म लगाउँदा जनमाहाँ, कल्याण कारी हुने ।

रोगशोक मोह सबै हटेर जनको, निरूज् पनी भै दिने ॥२७॥

वालेको प्रभुको सुवाहु देखिनै, सातौटा बत्ती कबै ।

निभ्दैनन् निशि दिन ति भक्तहरूले जगाइहेछन् अझै ॥ 

बयासी घटि २ हजार इसमा, ज्ञानै दिई भक्तमा ।

समाधी लिनु भो म आउने छु भनी, ८ वर्षका वादमा ॥२८॥